Διάλεξη του Γιώργου Σαμπατακάκη, με θέμα «Ομοϊστορία, μνήμη, αμνησία. Πώς (ξανα)γράφουμε μια κουήρ ιστορία του θεάτρου;»

Την Παρασκευή 26 Μαΐου, ώρα 20.30, στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών-ΙΤΕ (Μελισσινού και Νικηφόρου Φωκά 130) θα γίνει η διάλεξη του Γιώργου Σαμπατακάκη, με τίτλο «Ομοϊστορία, μνήμη, αμνησία. Πώς (ξανα)γράφουμε μια κουήρ ιστορία του θεάτρου;». Ο Γιώργος Σαμπατακάκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Θεατρολογίας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Σπούδασε Θεατρολογία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ και έλαβε εξειδίκευση (M.Phil.) στην αρχαιοελληνική τραγωδία και την πρόσληψή της από το Πανεπιστήμιο του Cambridge (με υποτροφία του ιδίου Πανεπιστημίου). Απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα στις Θεατρικές Σπουδές από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση και εκπόνησε μεταδιδακτορική έρευνα (με θέμα την θεατρική κριτική στην Ελλάδα) στο Τ.Θ.Σ. του Πανεπιστημίου Πατρών (με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών). Ασχολείται με την ιστορία και τη θεωρία του θεάτρου, τη θεωρία της σκηνοθεσίας και της κριτικής, και την πρόσληψη του αρχαίου δράματος, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στην κουήρ θεωρία.

Η παλαιότερη συζήτηση σχετικά με την ιστορικοποίηση του queerness υπέθετε πως οι διαφορές μεταξύ της ομοφυλοφιλίας όπως «την ξέρουμε σήμερα» και των προηγούμενων διευθετήσεων της ομοερωτικότητας μπορεί να είναι τόσο αναπόσπαστα ριζωμένες σε άλλες πολιτισμικές διαφορές που μπορεί να μην υπάρχει (και δεν υπάρχει) μια συνεχής ιστορικά και καθοριστική ουσία της «ομοφυλοφιλίας» (βλ. Eve Kosofsky Sedgwick, Epistemology of the Closet, Μπέρκλεϊ και Λος Άντζελες: University of California Press, 1990, 44). Ακολούθως, το queering της ιστορίας απαιτεί μια αντίληψη «μη-ιστορικισμού», ο οποίος αντί να (παρ)ακολουθεί μια ιστορία ομοίων, θα επενδύει ως ομοϊστορία «στην αναστολή καθορισμένων σεξουαλικών και χρονολογικών διαφορών, διευρύνοντας παράλληλα τις δυνατότητες του μη-ετεροκανονικού, με όλες τις συνδηλώσεις της ομοιότητας, της κοινότητας, της εγγύτητας και του αναχρονισμού» (Jonathan Goldberg και Madhavi Menon, “Queering History”, PMLA 120.5, 2005, 1609).

Στο πλαίσιο αυτό, θα προσπαθήσω να συζητήσω—καθόλου οριστικά—μια σειρά από ζητήματα/ερωτήματα.

  • Πώς γράφουμε μια κουήρ ιστορία του θεάτρου σήμερα που η ουσιοκρατία της ομοφυλοφιλίας έχει γκρεμιστεί πάνω στα ερείπια των παλαιών lesbigay λογοτεχνικών κανόνων;
  • Πώς γράφουμε μια κουήρ ιστορία του θεάτρου έξω από τα μεγάλα παραδείγματα του γκέι δράματος;
  • Υπάρχει κάποιος μόνιμος ιστορικός ενδείκτης των κουήρ παρουσιών στο θέατρο;
  • Ζούμε σε μια εποχή αμνησίας των παλαιών αγώνων και των θρήνων που «μάς» θέσμισαν;