Η παρούσα ομιλία εξετάζει θεωρητικά και εμπειρικά την αντίληψη ότι στις σύγχρονες πολυμεσικές και διαμεσικές παραστασιακές μορφές, η εγγενής αμεσότητα του θεάτρου σχετικοποιείται διαρκώς και ενίοτε καταργείται, καθώς oι ψηφιακές τεχνολογίες «αλλάζουν τους αντιληπτικούς μηχανισμούς μας, τον τρόπο που βλέπουμε και, το πιο σημαντικό, τον τρόπο που σκεφτόμαστε» (Αronson 2005). Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη σύγκρουση του πραγματικού με το ψηφιακό στοιχείο είναι πολλά και άμεσα συνδεδεμένα με την οντολογία της θεατρικής τέχνης: Ποιες χαρές και ποιες παγίδες φέρνει στην επιφάνεια η καταλυτική παρουσία της ψηφιακής πλαισίωσης στο παραστασιακό τοπίο του 21ου αιώνα; Mε ποιους τρόπους η έννοια της εικονικής πραγματικότητας έχει συνεισφέρει, επαναπροσδιορίσει ή ανατρέψει παραδοσιακά καίριους άξονες της δραματουργίας όπως η δομή, η αφήγηση και οι χαρακτήρες; Κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί η συνάντηση του ζωντανού με το ψηφιακό είδωλο να προσφέρει μία ουσιαστική εμπειρία θέασης; Χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τη δική της σκηνοθετική δουλειά, η ομιλήτρια θα αναλύσει κάποια από αυτά τα ζητήματα, περιγράφοντας μία μέθοδο εργασίας, στην οποία η φιλοσοφία που δομεί τη mise-en-scène αντλεί από τη δραματουργική, αισθητική αλλά και φιλοσοφική σύγκρουση του υλικού και του άυλου στοιχείου.